[غزال]
Hossein Monzavi
نخفتهایم که شب بگذرد، سحر بزند که آفتاب چو ققنوس، بال و پر بزند
نخفتهایم که تا صبح شاعرانهی ما ز ره رسیده و همراه عشق، در بزند
نسیم، بوی تو را میبرد به همره خود که با غرور، به گل های باغ سر بزند
شب از تب تو و من سوخت، وصلمان آبی مگر بر آتش تنهای شعلهور بزند
تمام روز که دور از توام چه خواهم کرد؟ هوای بستر و بالینم ار، به سر بزند؟
چو در کنار منی کفر نعمت است ای دوست! دو دیدهام مژه بر هم، دمی اگر بزند
بپوش پنجره را، ای برهنه! میترسم که چشم شور ستاره، تو را، نظر بزند
غزل برای لبت عاشقانهتر گفتم که بوسه بر دهنم عاشقانهتر بزند
Ghazal
Ali Noori
We haven’t slept to see the night pass and the sky go bright
to see the sun, like a phoenix, rise and take flight.
We haven’t slept to see, at daybreak, our poetics
come hand in hand, with love itself, to the door and strike.
The morning breeze takes your fragrance as travelmate,
so that he can visit the roses in the garden beaming with pride.
Night burned with our fever, our union like water
on the burning bodies of those set alight.
What am I to do all day so far from you?
What if I start thinking of our bed as it was that night?
When you’re next to me, it’s the height of ungratefulness
if my eyelashes come together, covering my sight.
Cover the window, you’re nude! and I’m afraid
that the evil eye of a star may strike you in spite.
I wrote ghazals about your lips ever more passionately,
so that they may kiss my lips with even more passion tonight.